Tarihin en ölümcül süt salgını: 8 bin bebek hayatını kaybetti

1857’de  8 bin bebek süt içmekten öldü. O zamanlar pek çok alt ve orta sınıf ailenin çocuklarına süt verme konusunda çok fazla seçeneği yoktu çünkü bu onlar için uygun fiyatlı tek seçenekti. Kuzeydoğu şehirlerinde tüketilen sütün yüzde 50 ila 80’inin swill sütü olduğu tahmin ediliyordu.

19. yüzyılda New York’ta bebek ölümleri artıyordu. Kolera ve tifo gibi hastalıklar, bebek kaybı gibi günlük yaşamın bir parçasıydı. Çocuklar deniz sütü içmekten ölmeye başladığında, herhangi bir şeyin statükodan farklı olduğuna inanmak için çok az neden vardı. Çoğu, diğer tüm ölüm nedenleri geçerli açıklamalar gibi göründüğünden, olayların süt yüzünden gerçekleştiğinin farkında bile değildi.

Swill ineklerinden elde edilen süt inceydi ve tereyağı yapmak için kullanılacak kadar yağdan yoksundu. Genellikle ” doğal olmayan, mavimsi bir renk tonu vardı “, bu nedenle satıcılar, kalın ve beyaz görünmesini sağlamak için un, nişasta veya Paris alçısı eklediler. 

İneklerin kötü muamelesi ve beslenmesi onlara tuhaf bir hastalık verdi. Akciğerleri ülsere oldu ve bununla birlikte süt salgıları da arttı. Bu , “hayvanın vücudundaki yabancı maddelerin sütle birlikte geçtiğinin”  anlaşılmasına yol açtı .

Swill’in kendisi kaynayan sıvı ve atılmış tahıllardan oluşuyordu; bunlar, inekler o kadar acıkana kadar mezbahaya gelene kadar rahatsız ediciydi . Günde 30 galondan fazla swill yiyorlardı ve otlarla beslenen emsallerinden daha fazla süt üretiyorlardı, ancak çok daha düşük kalitede. Swill’in inekler için hiçbir besin değeri yoktu ve sağlıklarının da bozulmasına neden oldu. 

İçki fabrikalarının kurduğu binalarda ineklerin koşulları sıkışık ve kirliydi . Kendi pislikleri içinde, böceklerle kaplı ve sağlıksız yaşıyorlardı. İneklerin birçoğu yetersiz beslenme nedeniyle o kadar zayıfladı ki dişleri veya kuyrukları düştü ve sıklıkla yaraları oldu. 

Swill süt satıcıları , alıcılara kalite konusunda güvence vermek için ürünlerine “Saf Köy Sütü” adını verdi. Kasıtlı olarak yanlış tanıtılmıştı çünkü tüketiciler ülkeden süt almaya çok alışmışlardı ve zaman zaman  sadece görünüşünü korumak için  “Orange County Milk” gibi kırsal ilçeye benzeyen isimler kullanılarak markalanmıştı.

Satıcıların sütlerini artırmak için uyguladıkları tek aldatmaca bu değildi. Satıcılar, sütün mavimsi bir renk tonuna sahip olduğu gerçeğini maskelemek için, onu kalın ve beyaz görünmesi için un, nişasta veya Paris alçısı eklediler. New York City’deki Swill Milk Skandalı, yetkilileri gıda güvenliği konusunda daha dikkatli olmaya yöneltti. New York eyaleti, süt sütünü düzenledi ve ulaşımdaki iyileştirmeler, şehirlere daha fazla kırsal ürün sağlanmasına yardımcı oldu. Philadelphia  ve  Chicago gibi diğer büyük ABD şehirleri ve Liepzig, Almanya gibi uluslararası lokasyonlar  piyasada şişmiş süt bulundurmaya devam etti.

Şehirler 19. yüzyılın sonlarında süt müfettişleri işe almaya başladı ve federal hükümet 1906’da  Gıda ve İlaç Yasasını kabul etti. Yasa, “katkılı veya yanlış markalanmış veya zehirli veya zararlı gıdaların, ilaçların, ilaçların ve gıdaların üretimini, satışını veya taşınmasını” yasakladı.” 

Gıdayı daha güvenli hale getirmeye yönelik yasal hareketlerin yanı sıra sütün pastörize edilmesi yönünde bir baskı da vardı. Louis Pasteur sürecini 1850’ler ve 1860’larda geliştirdi.  Macy’s’in ortak sahibi Nathan Straus , 1893’te kendi pastörizasyon tesisini kurdu ve şehirdeki 18 noktada uygun fiyatlı, steril süt sattı. 1800’lü yıllarda ABD’nin New York City gibi büyük metropol merkezleri, büyük endüstriyel büyüme, büyük nüfus artışları ve gıda ve hizmetlere yönelik artan talep yaşadı. İnsanlar koşulların sağlıksız olduğu kalabalık apartmanlarda yaşıyordu ve şehir nüfusunun çoğunu alt sınıflar oluşturuyordu. 

Şehir sakinlerine yiyecek sağlamak giderek daha zor hale geliyordu. Sütü soğuk tutmanın ve bozulmasını önlemenin bir yolu olmadığından ülkeden süt getirmek zordu. Bunun sonucunda insanlar şehre inekler getirdiler ve mandıralar kurdular .

1840’lara gelindiğinde New York City’nin 500 mandırası şehirdeki ineklerin yarısını barındırıyordu. Diğer inekler ise içki fabrikalarının yakınındaki gecekondu alanlarında tutuldu ve burada süt üretmek için kullanıldı. 

Soğutma ve ulaşımın geliştiği 20. yüzyılın başlarına kadar sürüler şehir merkezlerinden büyük ölçüde uzaklaştırılmadı. 

İnekleri beslemek ucuz değildi ama içki imalathaneleri tahıl atıklarını değerlendirmenin bir yolunu buldu. İçki fabrikaları büyük miktarda buğday kullanıyordu; ıslatma, fermente etme ve günde binlerce kileden alkol çıkarma işlemleri yapılıyordu. İçki fabrikaları kârlarını en üst düzeye çıkarmak için, yakınlarda barındırdıkları inekleri beslemek için arta kalan yan ürünü (swill) kullanmaya başladı. Bazı içki fabrikaları, inekleri ana binalarının yanındaki binalarda barındırıyor ve çok sayıda ineğe sıcak sıvı veriyordu.